Post Description

In de game Saw, neem je de rol van detective David Tapp op je, een personage dat ook verscheen in de eerste film. Je wordt wakker in een verlaten toilet met een metalen constructie om je hoofd. Er zit een tijdmechanisme op dat de klem doet dichtklappen na een bepaalde tijd. Door wild met de sticks de draaien en de juiste knoppen in te drukken weet je jezelf te bevrijden. Niet erg uniek of spannend en toch zet het een beetje de toon voor de game. Onder tijdsdruk de juiste beslissingen maken, waarbij je elk foutje met de dood moet bekopen. 
Daarmee houdt de game vast aan de stijl die overheerst in de films. Eentje met kille, donkere ruimtes, waar gevaar overal op de loer ligt, waarin je de juiste keuzes moet maken en veel zal moeten opofferen wil je het daglicht ooit nog zien. 

Horrorsurvival genre 
Je blijkt gevangen te zijn genomen door The Jigsaw Killer nadat je ernstig gewond was geraakt na een schietpartij, waarbij je partner zelfs om het leven kwam. Hij heeft je opgelapt, een sleutel in je lichaam verstopt en je achtergelaten in een gebouw dat voorheen diende als gekkenhuis. Het dient nu echter als zijn persoonlijke speeltuin, waar hij heel veel vallen en raadsels in heeft verwerkt, die jij nu mooi mag uittesten. Daarin zitten nog 6 andere mensen gevangen die jij met je roekeloze manier van leven ooit hebt gedupeerd. Wil je dit overleven, dan zul je eerst hen moeten redden om daarna pas zelf te ontsnappen. Dat klinkt spannend en dat moet een horrorgame voor mij ook zijn. Spannend en eng! 
Dat dit mogelijk is, bleek voor mij al uit Resistance: Fall of Men en Resident Evil 5. In deze games zaten momenten die mij wel degelijk lieten schrikken en ervoor zorgde dat ik die games gepositioneerd op het puntje van mijn stoel, speelde. Daar houd ik van en om Saw een eerlijke kans te geven, gingen daarom de gordijnen dicht, de lichten uit en het volume op 100. 

Suspens 
Vervolgens begaf ik mij door de gangen van het oude gebouw, gewapend met slechts een zippo. Daar komt meteen een van de sterke kanten van deze game naar voren. Het is donker om je heen en het licht van je aansteker, reikt niet zo ver. Je kunt dingen uit je omgeving pas opmaken als je ze tot op een paar meter bent genaderd en dus weet je nooit waar je zomaar tegen aan kunt lopen. Dat zorgt voor een lekkere suspens, die je bij de keel grijpt, je hartslag verhoogt en je zintuigen op scherp zet. Ik sluip verder, kijk om het hoekje, hef mijn aansteker en zie……..aaaAAAHHHH…… niks. 

En daar gaat de game flink de mist in. De spanning wordt regelmatig lekker opgebouwd, maar er wordt vervolgens te weinig mee gedaan. Al gauw had ik door dat ik op een rustig sukkeldrafje het gebouw een beetje kon verkennen. Jigsaw heeft wel andere mensen in het gebouw losgelaten en ze verteld dat de sleutel in jouw lichaam hun vrijheid betekent, maar bijster veel zijn het er niet en bovendien hoor je ze vaak al van verre aankomen. En wat is er nou eng aan een moordenaar die niet opeens achter een deur vandaan springt, maar je al joelend tegemoet komt rennen?

Nog steeds een dubbel gevoel 
En dus krijg je een game die tot het horrorsurvival genre probeert te horen, maar meer uit de verf komt als puzzelgame. En dus blijf ik opnieuw achter met een dubbel gevoel. De gameplay, het combat systeem en de echte horrorelementen vallen gewoon vies tegen. De puzzels en de manier waarop er sfeer in de game wordt gecreëerd konden mij echter weer wel bekoren. Zo speelt Tobin Bell, net als in de film, de rol van Jigsaw en zijn stem (“I want to play a game”) roept dat typische Saw-sfeertje op. Ik ben Saw, naar mate ik het langer speelde, meer gaan waarderen. Niet zozeer, omdat de game opeens beter werd, maar omdat ik toch wel benieuwd was naar het einde. Dan doe je als ontwikkelaar dus toch iets goed, al is het lang niet genoeg om deze game meer dan een krappe voldoende te geven.